Κατάγματα Πυέλου (λεκάνης)
Τα κατάγματα πυελικού δακτυλίου (λεκάνης) αποτελούν το 3-8% των καταγμάτων συνολικά. Απαντούν σε μία συχνότητα 10-30 άτομα ανά 100.000 πληθυσμού.
Είναι αποτέλεσμα κακώσεων υψηλής ενέργειας (τροχαία ατυχήματα) ή χαμηλής ενέργειας όπως είναι οι πτώσεις εξ ιδίου ύψους σε άτομα κυρίως μεγάλης ηλικίας.
Από τις πιο συχνούς τύπους κακώσεων είναι αυτός του ανοικτού βιβλίου «open book» που αρκετές φορές αποτελεί σοβαρή κάκωση απειλητική για την ζωή και έτσι απαιτούνται άμεσες ενέργειες από τους θεράποντες ιατρούς.
Τα κατάγματα πυέλου χρήζουν αντιμετώπισης συντηρητικής ή χειρουργικής. Για την χειρουργική αντιμετώπιση είναι απαραίτητη εξειδικευμένη ομάδα ορθοπαιδικών χειρουργών στα κατάγματα πυελικού δακτυλίου. Η θεραπεία ολοκληρώνεται με το κατάλληλο πρόγραμμα φυσικοθεραπείας-αποκατάστασης.
- 3 εβδομάδες μετεγχειρητικά με οστεοσύνθεση οπισθίας πυέλου και εξωτερική οστεοσύνθεση πρόσθιας πυέλου (ομάδα πυέλου 401 ΓΣΝΑ)
Κάταγμα Λεκάνης σε νέες και νέους
Το κάταγμα λεκάνης μπορεί να είναι μία σχετικά σπάνια κάκωση η οποία όμως απαιτεί σωστή αντιμετώπιση της κάκωσης και του ασθενούς συνολικά. Είναι αλήθεια ότι οι περισσότεροι από εμάς δεν μπορούμε να φανταστούμε την κάκωση της πυέλου ή λεκάνης αλλά την συγχέουμε με το κάταγμα στο ισχίο. Ας προσπαθήσουμε να αποκωδικοποιήσουμε τους λόγους που μπορεί αυτό να συμβαίνει.
-
Είναι μία σχετικά σπάνια κάκωση για την οποία δυστυχώς δεν γίνεται λόγος στην κοινότητα παρόλο που το 20% των πολυτραυματιών κυρίως άτομα νεαρής και παραγωγικής ηλικίας μετά από τροχαία ατυχήματα πάσχουν από κάταγμα λεκάνης.
-
Από τις πιο συχνές κακώσεις είναι το κάταγμα του ισχίου (π.χ. υποκεφαλικό κάταγμα μηριαίου) σε ηλικιωμένα άτομα. Η περιοχή αυτή περιλαμβάνει τμήμα της λεκάνης την κοτύλη δηλαδή αλλά δεν είναι η λεκάνη.
-
Η λεκάνη είναι το οστικό σύμπλεγμα μεταξύ της σπονδυλικής στήλης και των κάτω άκρων. Είναι δύσκολο να φανταστεί κάποιος ότι αυτό το τόσο ισχυρό σύμπλεγμα μπορεί να σπάσει άρα Δεν υπάρχει λόγος να ασχοληθούμε με αυτό. Ίσως η αντίληψη αυτή έχει περάσει στο μυαλό μας διότι η λεκάνη είναι αυτή που προστατεύει το έμβρυο, άρα πώς είναι δυνατόν αυτή η τόσο σημαντική δομή να υποστεί κάποια βλάβη ακόμα και μετά από ατύχημα. Και όμως οι δυνάμεις που ασκούνται στους επιβάτες των ΙΧ στα τροχαία ατυχήματα με τις υπερβολικές ταχύτητες είναι τόσο τεράστιες όσο για να σπάσει ακόμα και η λεκάνη.
Οι κίνδυνοι λόγω της πλημμελούς αντιμετώπισης του κατάγματος λεκάνης
Δυστυχώς λόγω της παρουσίας λίγων ορθοπαιδικών χειρουργών που ασχολούνται με την λεκάνη σε συνδυασμό με την έλλειψη πραγματικών κέντρων αντιμετώπισης πολυτραυματιών στα νοσηλευτικά ιδρύματα φαίνεται να περνάει σε δεύτερη μοίρα η κάκωση αυτή παρόλο που σε αρκετές περιπτώσεις είναι δυνητικά θανατηφόρα λόγω ακατάσχετης αιμορραγίας ενώ σε άλλες περιπτώσεις οι μόνιμες αναπηρίες είναι αναπόφευκτες λόγω πλημμελούς αντιμετώπισης.
Όταν δεν γνωρίζεις ένα αντικείμενο προτιμάς να μην ασχολείσαι μαζί του. Κάτι τέτοιο μπορεί να συμβαίνει και με την λεκάνη. Δυστυχώς αυτή η κατάσταση μας οδηγεί σε πλημμελή αρχική αντιμετώπιση του κατάγματος με μόνιμες παραμορφώσεις. Έχει βρεθεί πώς μετά από ένα κάταγμα λεκάνης οι μισοί ασθενείς θα μπορέσουν να έχουν την ίδια ζωή που είχαν πριν τον τραυματισμό που αφορά την εργασία τους και τις αθλητικές δραστηριότητες τους. Για την διόρθωση των καταστάσεων αυτών απαιτείται εξειδικευμένη προσέγγιση και κατά περίπτωση ειδικά χειρουργεία πολλών ωρών για να πετύχεις το επιθυμητό αποτέλεσμα.
Οι ενδεδειγμένη αντιμετώπιση του κατάγματος λεκάνης
Όταν διαγνωσθεί ένα κάταγμα λεκάνης ως ιατρός δεν αντιμετωπίζεις το κάταγμα αλλά τον άνθρωπο συνολικά, συνήθως τον νέο άνθρωπο που έχει όνειρα για το μέλλον. Οι δυνάμεις που ασκούνται για να σπάσει η λεκάνη του ανθρώπου είναι όπως είπαμε τεράστιες ειδικά στους νέους και νέες και οι ίδιες δυνάμεις ασκούνται και σε ολόκληρο το σώμα του τραυματία. Εκτός λοιπόν του κατάγματος της λεκάνης ομάδα ιατρών έχει να αντιμετωπίσει και άλλες κακώσεις που μπορεί να αφορούν για παράδειγμα την κοιλιά ή τα κάτω άκρα. Ακόμα το μετατραυματικό στρες στον ασθενή μετά από ένα κάταγμα λεκάνης είναι παρών και θα πρέπει η ιατρική ομάδα να το διαχειριστεί. Μετά την αρχική θεραπεία ακολουθεί η αποκατάσταση με φυσικοθεραπείες και σταδιακή επάνοδο στις δραστηριότητες.